Waar ik eigenlijk een nieuw blog wilde schrijven over mijn beleving van de stad Antwerpen, de sfeer en gezelligheid, ben ik door mijn bezoek eigenlijk op een andere manier ‘geinspireerd’ geraakt. Mijn inspiratie kwam uit onverwachte hoek en betreft een zekere X-factor.

Nee, niet de X-factor die we kennen van TV, waar iedereen naar op zoek is bij zichzelf om uiteindelijk de artiest te worden waar de wereld op zit te wachten. Blijkbaar heb ik een andere X-factor waar ik eigenlijk zelf wel om moest lachen, maar wat me ook wel wat irriteerde.

Na een zeer fijne dag shoppen, lunchen, borrelen in Antwerpen stond er ook nog een heerlijke avond voor de deur waar ik al weken naar uit keek. Ik had gereserveerd bij restaurant Graanmarkt 13, waar ze een fantastisch concept hebben qua f&b. Duurzame producten, met als hoofdingrediënt groentes. Dat is dineren zonder schuldgevoel, gewoonweg top!

Echter voordat we het restaurant binnen gingen vroeg ik aan een vriendin of ze een fotootje wilde maken. Ik probeer hier en daar wat leuke foto’s te maken om mijn blog ook visueel wat kracht bij te zetten. Dat het nog wat zoeken is, waar schrijf ik wel en niet over, is een feit. Maar onder het mom ‘wie niet waagt, wie niet wint’ of, zoals ik hem ook wel eens heb gehoord, ‘wie niet waagt blijft maagd’, probeer ik zoveel mogelijk leuke foto’s en verhalen te verzamelen. Er zit hier en daar echt wel eens een leuk fotootje tussen die gepubliceerd mag worden.
Anyway, ik dwaal af… De foto werd genomen en ja daar heb ik altijd een beetje een dubbel gevoel bij. Stiekem vind ik het leuk om wat te poseren, de fashionista wat uit te hangen en ben ik heel blij als de foto dan ook nog eens leuk (lees: instagram waardig) is. Aan de andere kant schaam ik me ook wel een beetje als ik daar quasi nonchalant, totally not spontaneous, wat sta te draaien om die perfecte pic. Dat ik lak moet hebben aan wat anderen van mij denken op zo’n moment weet ik, maar toch ben ik dan blij als het ‘fotomoment’ erop zit en ik geen noemenswaardige aandacht heb getrokken.
Juist op dat moment ging het compleet mis. Er kwam een groep leuke jonge mannen voorbij gewandeld die het duidelijk niet ontgingen dat ik daar aan het gaan was voor een nieuwe profielfoto. Ik werd aardig ongemakkelijk, maar wilde me niets aantrekken van wat een paar gasten wel niet dachten, dus ging stug door. Tijdens ‘de shoot’ hoorde ik een van die mannen tegen de rest zeggen, zo dat zijn wel een lekker stelletje X benen. Dat het geen compliment was, werd duidelijk op het moment dat ik me omdraaide en terug riep dat ik me vereerd voelde dat hij me zo goed bekeek. Hij werd rood, keek weg en opeens was hij degene die zich ongemakkelijk voelde. Aangezien we elkaar ook nog moesten passeren kon ik het niet laten er nog een schepje bovenop te doen door te zeggen: “Bedankt voor de top opmerking, you really made my day”.

Ik sta gelukkig iets te stevig in mijn schoenen om me door zo’n opmerking uit het veld te laten slaan. Mijn avond werd er echt niet minder leuk om. Toch heb ik wel nagedacht over de motivatie van hem om zoiets te zeggen. Mensen kunnen zo snel kritiek hebben, een oordeel over elkaar vellen en met welk doel?
Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik dacht en misschien nog wel denk dat met name vrouwen dat soort onzin tegen elkaar uit kramen om zeker de aandacht niet op eigen imperfecties te hoeven vestigen, maar mannen zijn blijkbaar net zo erg.

Ach, ik denk dat ik mijn punt naar hem wel gemaakt heb. Ik kies er zelf voor om niet mee te werken aan een ongezellige wereld. Wat liefde geven maakt zowel je eigen wereld als die van anderen mooier.

Wat een blog had moeten worden over ’t stad is een blog over een ander onderwerp geworden. Don’t worry, Antwerpen is te leuk om niet over te schrijven, die zal zeker volgen. Als ik tenminste niet word geïnspireerd op andere manieren ;)!

I wish everyone lots of happiness and perfect legs!

… En voor diegene die toch nieuwsgierig zijn geworden naar het resultaat van de iets wat geforceerde foto’s, speciaal voor jullie een kleine selectie ;)!