Optimisme, een mooie eigenschap. Niet te snel problemen zien, maar creatief een oplossing bedenken en je niet uit het veld laten slaan.
Je zult mij niet horen zeggen dat ik nooit zal klagen of dat ik kritiekloos door het leven ga, maar over het algemeen zie ik de zaken positief in. Al gebied mij de eerlijkheid te zeggen dat vorig jaar mijn optimisme behoorlijk op de proef heeft gesteld. Ik zal niet de enige zijn…

Heb ik zin in een vakantie in het buitenland, ja! Heb ik zin om weer eens met vrienden te gaan eten en borrelen buitenshuis, ja! Kijk ik er naar uit om zonder mondkapje te kunnen winkelen, ja! Dit zijn gedachten die zeker ook met enige regelmaat door mijn hoofd dwalen. Het is niet dat ik me daarvoor schaam, maar het is natuurlijk best een beetje treurig dat we, op het moment dat we ons op deze manier moeten aanpassen, wij met onszelf te doen hebben. Zoals ik zei, klagen lukt ook mij en ik merk dat wanneer ik net even wat beter slaap, ik gesport heb of toch iets leuks heb ondernomen (ok dat gebeurt dus te weinig!) mijn pessimistische kijk op de situatie sneller optimistisch wordt. Want zeg nu zelf: het feit dat iedereen in mijn omgeving, inclusief ikzelf, gezond is, mijn werk gewoon doorgaat en dus mijn inkomen gegarandeerd is en het fijn is om bij mijn gezin te zijn zonder op een flatje 6 hoog achter te zitten is toch veel belangrijker dan een keer niet kunnen gaan eten.

Een blog over de negatieve gevolgen van Covid-19 schrijven zal ik ieder van jullie besparen, we kennen ze allemaal goed genoeg. Maar, doordat de onzekerheid over hoe en of dit virus jou en/of je naasten zal treffen en wanneer de wereld weer enigszins genormaliseerd is, zorgt voor onrust, hebben we meer aan een positievere mindset.

De weersomstandigheden zijn ons in ieder geval redelijk goedgezind! Ik probeer met enige regelmaat de natuur in te gaan om te wandelen. Als ik alleen ga luister ik vaak naar podcasts tijdens de wandeling en die combinatie ervaar ik als zeer prettig. Enerzijds word je van een inspanning al iets gelukkiger door de endorfines die vrijkomen, anderszijds leer je bij en hoef je daarvoor niet in boeken te duiken. Laatst beluisterde ik een podcast over ‘Physical Activity’ die een andere insteek had dan ik gewend ben. De voordelen van sport en dat iedereen moet bewegen wordt ons met grote regelmaat verteld. Niet dat dit onjuist is, maar ook hier loert het gevaar van de teleurstelling in onszelf als we niet voldoen aan de intensiteit/frequentie die we zouden moeten halen. Daarnaast helpt het niet als je op sociale media ziet dat je halve netwerk vandaag wel heeft bewogen en jij je daarmee vergelijkt op het moment dat je zodanig lang Gossip Girl hebt liggen binge watchen, dat het lijkt alsof je zelf deel uitmaakt van de Upper East Side. Nee, deze podcast leerde mij dat lichamelijke activiteit eigenlijk helemaal niet iets is waar wij mensen voor gemaakt zijn. Iets genuanceerder, het lichaam is zeker wel in staat om een behoorlijke fysieke inspanning te leveren, maar dit kunnen wij omdat er een bepaalde noodzaak aan ten grondslag lag. Die noodzaak was jagen en verzamelen en op het moment dat de buit binnen was, rusten! Dat we soms gemotiveerd moeten worden om te gaan bewegen en meer zin hebben om de dag lui door te brengen is dus eigenlijk heel normaal. Dat maakt dus effectief dat ik voortaan nog gelukkiger word van mijn wandelingen: 1. de endorfines, 2. de podcasts, 3. de wetenschap dat ik eigenlijk niet gemaakt ben om zomaar te bewegen en het toch doe :D!

Met een meer optimistische kijk komen we verder en maken we onszelf gelukkiger. Let er wel op dat het realistisch blijft. Zo denk ik regelmatig: let’s do it, how hard can it be? Dat ik daarna snel met mijn neus op de feiten gedrukt word is jammer genoeg ook een waarheid. Zo had ik mezelf in de eerste lockdown (april/mei) voorgenomen een vest te breien. Ik zag op Instagram heel mooie vesten die rond de €400,- waren. Boven budget, maar how hard can it be, dát kan ik zelf ook wel maken. Instagram staat vol met zelf gebreide knutsels, als een ander het kan, ik ook! Het idee om het uiteindelijk te gaan commercialiseren en dat de vraag natuurlijk niet aan te slepen zou zijn schoot al door mijn hoofd. Ik zeg het: optimisme vs realisme. Met veel enthousiasme begon ik op internet te zoeken naar wol en vond ik uiteindelijk Alpaca wol voor een bedrag waar ik een vest van had kunnen kopen. Van iets meer ervaringsdeskundigen kreeg ik de tip om met goedkope wol te beginnen, omdat dit gemakkelijker zou zijn en ik zou kunnen ervaren of ik het wel leuk vond. Ik wilde natuurlijk direct voor kwaliteit gaan, dus Alpaca wol moest het worden! Het was hilarisch hoe mensen die mij goed kennen hierop reageerden door voornamelijk heel hard te lachen.
Nu in de tweede lockdown is mijn vest nog niet af en heb ik mijn ambitie bijgesteld en wordt het een sjaal. Ook dit loopt nog wat stroef. Bij het eerste youtube filmpje ‘breien voor beginners’ ging het al mis. De dame veronderstelde dat iedereen toch zeker wel wist hoe steken op te zetten, die stap werd in de uitleg dus al overgeslagen… Dat die stap voor mij cruciaal is om uberhaupt te kunnen beginnen doet er jammer genoeg niet toe…. Anyway, de eerste steken staan er dankzij mijn moeder op. Wanneer de sjaal af is, is inmiddels ook voor mij een groot vraagteken. En onder het motto ‘I’d rather be an optimist and a fool than a pessimist and right’ – Albert Einstein, praat ik het voor mezelf wel weer goed.

XOXO I.L. 😉