Mijn laatste jaar als twintiger is een tijdje geleden ingegaan, de 30 staat voor de deur. Age is just a number, dus wakker lig ik er niet echt van. Wat ik wel merk is dat ik geleidelijk aan in een andere levensfase terecht aan het komen ben.

Mijn leven is tot mijn 18e eigenlijk behoorlijk voorspelbaar geweest. Beslissingen werden voor je of eventueel in samenspraak met je gemaakt, maar zelf nadenken was niet echt nodig. Ik ging naar school, trainde en speelde hockeywedstrijden en was gelukkig met de vriendinnen waar ik mee omging. Jaar in, jaar uit, weinig verandering. Niet gaan studeren na de middelbare school was geen optie, dus ging ik op zoek naar een studie die mij voor mijn gevoel wel zou kunnen interesseren. Op het moment dat je dan inderdaad verder gaat studeren verandert er al langzaamaan het een en ander. Je gaat verhuizen, moet jezelf disciplineren om te studeren en moet soms rondkomen met nog €10,- studiefinanciering de laatste week van de maand, omdat je net iets te vaak op stap bent gegaan. Voor de rest behoorlijk zorgeloos allemaal.
Op het moment dat ik afstudeerde was ik 24 en dan opeens gaat het ergens dagen dat je binnenkort voor jezelf mag gaan zorgen, maar dan ook meteen all the way. Dat dat even wennen was is ook wel logisch. Mijn eerste baan leverde zo goed als niets op en dan had ik eindelijk mijn vakantiegeld te pakken, ging er een onderdeel van mijn auto kapot waardoor mijn vakantiegeld opeens een andere bestemming kreeg die minder zonnig was dan ik in gedachte had. Zo begin je dan met wat vallen en opstaan de eerste jaren van je zogenoemde ‘carrière’.

Naast het werkende leven maak je ook opeens plannen met iemand. Samenwonen was een logische stap. Ik was 25 en ben naar niet de meest voor de hand liggende locatie verhuisd. Ten eerste woon ik nu in België en ten tweede ben ik in een stad terecht gekomen waar ik 6 jaar geleden het bestaan nog niet eens van wist. België is voor een Nederlandse toch best wennen qua infrastructuur en cultuur. We spreken wel dezelfde taal, maar begrijpen doen we elkaar niet altijd. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik toch mijn draai heb gevonden en een fijn leven leid.

Als ik zo terugblik op de jaren als twintiger heb ik toch al een aantal keuzes gemaakt waardoor mijn leven zich op een bepaalde manier heeft ontwikkeld. Het grappige is dat weinig mensen zich eigenlijk met die keuzes hebben bemoeid, waarom zouden zij ook. Het is daarom maar al te verbazingwekkend dat de keuze waar ik nu voorsta opeens wel heel wat bemoeienis met zich meebrengt. Ja ik ben 29, ja ik heb een stabiele baan, ja ik heb een fijn huis, ja ik heb nu 5 jaar een relatie en nee ik heb geen kinderen. Kinderen, blijkbaar een fascinerend onderwerp waar regelmatig naar gepolst wordt. Zelfs met vragen als ‘lukt het bij jullie niet?’ word ik geconfronteerd wat ik, heel eerlijk, ronduit ongepast vind.
Natuurlijk begrijp ik dat het nogal een ‘life changing event’ is, maar waarom willen mensen hier wel het fijne van weten? Echt, hulp bij het kiezen van een hypotheek had ik harder nodig! Hetgeen er moet gebeuren bij het maken van een kind kan ik prima zelf aan.

Uiteraard is dit wel een gespreksonderwerp onder vriendinnen. Ik merk gelukkig dat ik verre van de enige ben die hierdoor geïrriteerd raakt. De een is direct zwanger terwijl het voor de ander lang niet vanzelfsprekend is waardoor die vraag nog een stuk vervelender wordt. Buiten het feit dat het een pijnlijke vraag kan zijn, vraag ik me ook af waarom juist deze vraag bij veel mensen zo op de lippen brandt. Ik bedoel, vrouwen van rond de 30, we zijn meer dan een potentiële broedkip. Wij kijken ook het journaal, hebben ook hobby’s en hebben ook een bepaalde visie. Kortom, we hebben zoveel meer te vertellen dan of we al dan geen kinderen willen! Hoe komt het dat daar minder interesse naar is?

Ik ben een open boek en eigenlijk mag iedereen mij alles vragen. Mijn punt is dat er niet altijd nagedacht wordt over de mogelijke impact van een vraag. I guess I made myself clear.

Dan kan ik nu weer verder met het genieten van mijn, toch voorlopig, kinderloos bestaan. Wat gevormd wordt door fijne vrienden, leuke reisjes, borrelen, koken, uitslapen en af en toe eens een heerlijk verhaal van vriendinnen mét kinderen die ervoor zorgen dat ik het nog maar even bij oefenen houd. Eentje die ik je zeker niet wil onthouden gaat over een vriendin die tot wanhoop werd gedreven toen ze merkte dat de lievelingsknuffel van haar zoontje de supermarkt wel binnen was gekomen, maar waar eenmaal buiten, geen spoor meer van te bekennen was. Wetende dat zonder de knuffel de nachten nog korter zouden worden ging de speurtocht van start. Uiteindelijk met de overtuiging dat de knuffel uit de winkelkar gestolen moest zijn door een andere klant. Ocharme het beestje lag gewoon in een schap tussen de boerenkool.