Het is ongelofelijk, maar elke keer weer een feit. Mijn continue race tegen de klok wanneer ik dringend ergens optijd moet zijn. Wetende dat ik zelf vroeger had moeten vertrekken, maar toch diegene die traag voor mij rijdt de schuld geef.  Oh het is zo frustrerend wanneer je weet dat je om 10u58 de trein moet hebben en door hebt dat echt iedere minuut telt. Op een of andere manier lijkt dan alles ook in een soort vertraging terecht te komen. Voor jouw beeldvorming, ik moest ongeveer 15 minuten rijden van waar ik mij bevond tot het station. Ik vertrok rond 10u35, dus welgeteld 8 minuten resterende tijd. Auto in en gas geven, dacht ik… Tot er binnen 2 minuten al een tractor voor mij reed die mijn reistijd sowieso al met een paar minuten verlengde. Eenmaal alle rode stoplichten gepasseerd en zo goed als op de plaats van bestemming aangekomen, ik had nog zo’n 5 minuten, moest ik mijn auto nog zien kwijt te raken. Natuurlijk was ik er vanuit gegaan dat er op de parkeerplaats naast het station een plek vrij zou zijn. “IRIS, ARE U F*CKIN’ KIDDIN’ ME?!” Dit is het scenario waarin alles loopt zoals het moet lopen, niet het scenario van mijn alledaagse leven. Natuurlijk was er geen parkeerplek naast het station vrij! Ik raakte in een lichte stress situatie waarin ik steeds bozer op mezelf werd, want ik was er inmiddels wel achter dat die tractorbestuurder er weinig aan kon doen en dat de stoplichten nu eenmaal ook de functie van rood licht hebben.
Op zoek naar een geschikt parkeerplekje reed ik door de straatjes rondom het station. Yes, daar was iets beschikbaar, niet twijfelen, parkeren! Toch een beetje blij stapte ik mijn auto uit en wilde ik weglopen om mijn trein te kunnen halen. Ik had nog geen 2 stappen gezet of ik werd door een man gevraagd of ik mijn parkeerschijf wel had gelegd. “Dat meent u niet?! Is dat hier echt nodig? Ik heb er namelijk geen” “Ik vrees het wel, anders een boete van 500 Belgische franken.” “Ai, in die valuta heb ik nooit moeten rekenen, hoeveel is dat in euro’s?” Het kwam dan neer op €12,50, ja dat is toch zonde van het geld. Ok I rest my case, op zoek naar iets anders, dan maar een trein later. Maar alsof ik het geluk toch aan mijn zijde kreeg bood de beste man mij een parkeerschijf aan. Mijn auto stond blijkbaar voor zijn huis geparkeerd. Na dit korte moment van geluk realiseerde ik mij dat ik een dag weg zou zijn en een parkeerschijf slechts voor luttele uurtjes gebruikt kon worden. Ik bedankte de man vriendelijk, maar liet weten dat het helaas geen soelaas zou bieden. En toen, alsof ik het kwartier daarvoor niet had zitten vloeken op alles en iedereen zei hij “Maar meisje, ik zal de parkeerschijf achter je ruitenwisser steken en hem optijd verzetten”. HALLELUJAH! Waar had ik deze vriendelijkheid aan verdient? Dolblij rende ik naar het station waar ik letterlijk mijn trein op 3 seconde na heb gehaald.
Eenmaal een zitplekje gescoord kwam mijn hartslag weer tot bedaren en begon ik letterlijk en figuurlijk wat af te koelen. Ik had even de tijd om het voorgaande half uur te overlopen. Buiten mijn buitengewoon geweldige capaciteit om mezelf in de stress te werken was de belangrijkste conclusie die ik trok dat we veel te veel gericht zijn op onszelf. Belangeloos iets aardigs doen voor elkaar is een zeldzaamheid aan het worden. Niet alleen ik doe dat te weinig, maar de maatschappij is te veel gericht op zichzelf. Koning Wim-Lex heeft hier niet voor niets in zijn kersttoespraak bij stil gestaan en vraagt is het ieder voor zich of hebben we de mogelijkheid om als samenleving een actieve rol te hebben in het groter geheel. Ook heb ik het onderwerp eens besproken met vrienden en eigenlijk beaamd iedereen het. Het kan geen kwaad ons hier bewust van te zijn en als die bewustwording er dan is, je te realiseren dat het begint bij jezelf. Het hoef niet direct iets spectaculair groots te zijn, een compliment geven aan iemand draagt al bij aan een positievere sfeer. Dus, om dan direct de daad bij het woord te voegen, zou ik je graag iets willen vertellen over een boek wat ik tijdens mijn vakantie heb gelezen. Het boek heet ‘Het wordt spectaculair. Beloofd’ en is geschreven door Zita Theunynck. Het boek kwam per toeval op mijn pad, niets over gehoord of gelezen. Zelf had ik ook nog nooit van de auteur gehoord. Het enige wat ik nu kan zeggen is: wat een topboek!!! Heb je hem nog niet gelezen, doen! Het is lang geleden dat ik er zo van baalde dat het boek uit was, ik was nog lang niet aan het einde toe. Ik heb letterlijk het boek boven mijn hoofd gehouden en geschud, hopende dat er nog ergens verloren pagina’s zouden opduiken. De lat ligt nu hoog, maar ik kijk uit naar haar volgende roman.
Dus, in alle oprechtheid hoop ik dat ik door deze positieve kritiek mensen aanzet om haar boek te lezen waardoor zij daar misschien nog wel een beetje meer succes door krijgt, al is het maar een klein beetje!

Zo.. en dan nu proberen vol te houden ;).

Enjoy your day to the fullest!

X I.L.